De tijd vliegt

Week twee was een heel gevarieerde week. Maandag, dinsdag en woensdag heb ik stage gedaan op Female surgical ward. Hetzelfde als vorige week, maar dan de ‘vrouwenafdeling’. Ik had niet zo’n goed gevoel bij deze week. Net zoals in België heb je vriendelijke en onvriendelijke verpleegkundigen. Ik denk dat ik deze week kennis gemaakt heb met de onvriendelijke verpleegkundigen. Ik vond het vrij chaotisch, het lijkt alsof niemand weet welke wondzorg wanneer gedaan moet worden. Toen we medicatie gingen uitdelen was er een patiënt weg, en niemand wist naar waar/ welk onderzoek zij was. Één van de vereisten hier in België is dat je geen juwelen mag dragen. Maar de meeste dragen hier armbanden, ringen en nog van alles, heel hygiënisch. Elke verpleegkundige moet hier zijn eigen bloeddrukmeter en thermometer aankopen, deze zijn niet standaard op de dienst aanwezig.
De mensen hier zijn overal super vriendelijk, ze willen altijd een praatje maken. Meestal eindigt dit praatje met een huwelijksaanzoek. Als je dan zegt dat je al getrouwd bent, antwoorden ze dat je best twee mannen kan hebben, één voor in Jamaica en één voor in België.
Tinne en ik vroegen ons af wat we konden kopen om het ziekenhuis te kunnen steunen. Nu ik ondertussen aan de tweede week ben begonnen vallen veel dingen op die hier tekort zijn. In België hangen er overal handschoenen. In elke maat S, M en L en soms zelfs XL. Hier in het ziekenhuis is er 1 of soms 2 dozen per dag, en dan moet je nog weten waar deze gebleven zijn. en meestal is dit maat L, veel te groot dus, en onhandig om mee te werken. Er staan ook twee potten met watjes, één is nat en andere is droog. Meestal zijn deze leeg of staan ze ergens waar ze niet moeten staan. Wanneer ze glycemie’s moeten prikken doen ze dit gewoon met een subcutane naald, dit lijkt mij vrij pijnlijk… Ik heb er wel mijn twijfels bij, ze gaan dit gewoon opgebruiken en dan terug in oude gewoontes vallen, misschien meer iets zoeken voor op lange termijn?
Toen ik de verpleegkundigen in de eerste week mijn verpleegdossier liet zien dat ze in het HH ziekenhuis in Lier gebruiken, vonden ze dit geweldig. Het is veel beknopter dan hier. Ik vertelde hen ook dat we in drie verschillende kleuren schrijven. Dit vonden ze een goed idee. Helaas is de helft van het dossier hier niet van toepassing bij de ochtendshift, zoals de kolom waar ze de ochtendzorg en de uitscheiding noteren. Dit behoord hier niet bij de taak van de verpleegkundigen. Wat ze hier ook hebben zoals in België zijn aparte vuilbakken voor ‘gevaarlijk’ afval zeg maar.
Maandag toen ik medicatie wou gaan brengen naar een vrouwtje, zag deze heel bleek. Ik keek naar haar ademhaling, maar die was er niet. Ze voelde heel koud aan en er was geen pols. Ze lag daar dus al een tijdje zo. Ze was overleden, dit was even heel confronterend.
In België moeten we ook dikwijls heffen en sleuren met de patiënten, dit zorgt voor veel verpleegkundigen met nek en rug problemen. Dit is in Jamaica niet het geval aangezien ze hier altijd mannen opbellen om de patiënt te komen draaien en dergelijke. Het duurt dan meestal wel lang voor deze ter beschikking zijn. ook moeten de patiënten bij opname hun eigen lakens en kussen meebrengen, dit is heel raar om te zien. Het is een hele kleurboek van lakens. In België over heel het ziekenhuis het zelfde soort van kostuum, hier hebben ze er 1000 verschillende. De gewone verpleegkundigen hebben alles in het wit, de PCA (patient care assistent) hebben een roos accent en de student verpleegkundigen hebben een donkerblauwe rok of broek. In Jamaica moet je 4 jaar studeren voor verpleegkundige te worden en ook een aantal verplichte werkervaring hebben. De studenten hier in het ziekenhuis krijgen voor 8 uur een patiënt toegewezen en moeten deze dan observeren en alles opschrijven.

De avonden hier worden elke dag maar leuker en leuker. Ik heb echt zalige huisgenoten! Tinne natuurlijk, waarmee ik samen aan dit avontuur ben begonnen. Valentina is van Zwitserland, Ida van Denemarken en Enya is van Nederland.
Er zijn zoveel verschillende andere diersoorten hier. Bijvoorbeeld heel veel hagedissen. Wist je dat als de hagedis zijn staart verliest, dat deze nog een half uur blijft voor wiebelen. Met dank aan bozz (de kat) waren we na enkele uren verlost van de hagedis die zich genesteld had in onze kamer. Ook zijn er verschrikkelijk veel muggen, dit zorgt voor heel veel ergernissen.

Dinsdag zijn we na stage ondergedompeld in een stukje cultuur. We kregen enkele zinnetjes van de plaatselijke taal aangeleerd, en leerde ook enkele liedjes. Donderdag zijn we naar een kerk gegaan met verschillende verpleegkundigen en artsen om daar gratig onderzoek aan te bieden aan verschillende mensen. Het was heel aangenaam om de plaatselijke bevolking te helpen buiten het ziekenhuis. Vrijdag zijn we naar een schooltje geweest om daar te schilderen en op te ruimen. De kinderen waren heel enthousiast en hielpen vlot mee! Elke donderdag van 15u tot 16u hebben we ook meeting met projects abroad. Deze donderdag moesten we een folder maken over cataract. Wat het is, hoe je het krijgt, wat je eraan kan doen en zo voort.
De taxi nemen naar het ziekenhuis is ’s morgens altijd spannend, soms moeten we met twee vooraan zitten of met 4 of 5 achteraan.

Vandaag (ma 16/03) begon ik week 3 op nursery. Dit is de afdeling waar de kindjes terecht komen die te vroeg geboren zijn. Het was een heel andere afdeling als die twee weken ervoor. Het was er super rustig en er waren twee verpleegkundigen die de ochtendshift deden. Toen ik op dienst kwam om 7uur was de verpleegkundige van de nachtshift nog aanwezig, ze was een baby’tje aan het beademen met een maskertje en ballon. Ze vertelde mij dat het altijd rond 7 uur ’s morgens moeilijkheden kreeg met ademen. De naam van het kindje was Stephanie, ze was 30 cm ‘groot’ en woog 0.8 kg. Het was normaal gezien een tweeling, het broertje had de strijd twee dagen geleden opgegeven.
Na dit even hectische en even confronterend moment werd ik direct aan iedereen voorgesteld die over de vloer kwam. Ik voelde me echt welkom daar. In totaal waren er 9 baby’tjes op de dienst, met ieder hun eigen probleempjes. De ene had een hartgeruis, een andere was heel erg gedehydrateerd,… Ik werd even wegwijs gemaakt en kreeg wat regeltjes waar ik me moest aan houden. Na het aanraken van een baby’tje steeds je handen ontsmetten of wassen, yes eindelijk handhygiëne! Ook de mama’s moeten steeds hun handen wassen als ze op dienst komen.
Tijdens mijn opleiding de voorbije (bijna) drie jaar, heb ik eigenlijk nog bijna nog nooit in contact gekomen met kindjes. Ik heb altijd gezegd dat ik dit nooit wil doen. Dit was dus eigenlijk mijn eerste echte contact met kindjes, en zo klein dan nog! Wat ik al gemerkt heb is dat ik het enorm moeilijk heb als ik er eentje hoor wenen, ik wil het direct pakken en er toertjes mee lopen. Dit wordt een leuke week!

Groetjes xx