Accident & Emergency

Week 8
Ik begon maandag op Emergency. Toen ik om 7 uur daar aankwam was er niemand te bespeuren enkel patiënten die aan het wachten waren tot ze geholpen werden. Deze patiënten kwamen allemaal direct vragen stellen. Ik wist natuurlijk niet wat ik moest doen aangezien ik hier net 5 minuten binnen was. Ik heb al direct het gevoel dat iedereen hier aan het lijntje wordt gehouden en afgescheept wordt. Het is een grote afdeling in verschillende delen verdeeld. Er was een deel waar de patiënten werden opgenomen en ondervraagd werden door de verpleegkundigen. Ook waren er nog verschillende kleine ruimtes waar de dokters de patiënten onderzochten. En dan als derde was er nog de Emergency, dit was een afdeling waar de patiënten wachten om naar een afdeling te verhuizen. En dan nog een ruimte waar de patiënten 24 uur ter observatie verblijven. Er kwam ’s morgens een patiënt tegen mij zeggen dat hij een accident had gehad, zijn hand hing vol met bloed dus ik ging een verpleegkundige zoeken en deze reageerde amper en kwam ook niet mee om te kijken ofso. Ik moest gewoon zeggen dat hij moest wachten op de bank. Om 10 uur kreeg ik kleine rondleiding en wat uitleg over wat ik waar kon vinden. Het is hier één grote chaos, niet normaal! Ze roepen hier heel de tijd namen af over heel de afdeling en dan komen die patiënten en dan moeten ze weer terug gaan zitten om te wachten, … De patiënten worden ook heel de tijd lastig aangezien ze niet geholpen worden (wat ik wel snap). Jammer dat ik er niet veel aan kan doen, ik snap niets van het systeem hier. Een verpleegkundige kwam naar mij en vroeg of ik mee ging, ik had eigenlijk niet goed verstaan wat ze ging doen maar ik was gewoon super blij dat ik iets kon doen. We gingen naar buiten samen met een dokter dus ik dacht misschien dat er een ambulance was met een ‘echt’ emergency geval. Nee, ik kwam buiten en zag een lijkwagen staan. We gingen ‘de dood’ vaststellen bij een man. De lijkwagen stond gewoon op een parking waar 20 man gewoon rond stond te loeren. Hij was in een laken gewikkeld en er waren knopen ingelegd. Ze begonnen met naar de borstkas te luisteren en te kijken, daarna wreven ze heel hard met hun vuist over de borstkas en voelde ze naar de pols. En ook keken ze nog naar de pupillen. Hierna vroeg ik aan een dokter of het oké was dat ik observeerde wanneer zij de patiënten onderzocht. Ze vond het goed, en gaf na elke patiënt heel veel uiteg! Om 11 uur ging ik met een patiënt mee naar een echo abdomen (van de buik) onderzoek. Daar was het natuurlijk hetzelfde als al de andere dagen… Heeeel lang wachten. Ik ben mee het onderzoek gaan volgen, dan hebben we toch nog iets bijgeleerd vandaag. Om 12.15u kwam ik terug op emergency en al de mensen zaten nog exact hetzelfde als voor ik vertrok.
Dinsdag had ik een beetje schoolwerk meegenomen. Ik ben om 7 uur dan maar begonnen met aan een taak voor school te werken aangezien ik weer niemand zag dus niks kon doen. Toen er een patiënt zwaar kreunend van de pijn en kort van adem binnenkwam, begon ik te zoeken naar een verpleegkundige. Ik vond nergens iemand!? Toen ik uiteindelijk twee verpleegkundige zag staan babbelen en het er tegen zei, reageerde ze van ‘hmm’. Ik was zo gefrustreerd! Ik heb de man zuurstof gegeven en er bij gebleven tot er iemand naar kwam kijken (een half uur later). Ik was echt zo kwaad dat ik ben meegegaan met de eerste patiënt die naar RX moest gaan. Ik dacht, dan ben ik hier ‘efkes’ weg en kan ik wat afkoelen. Ze moest een RX thorax en echo laten doen. Ik ging met haar mee, het was 10 uur toen we vertrokken. Om 13.30uur ben ik terug op de dienst aangekomen. Ik heb drie uur moeten wachten op RX voor een EMERGENCY aanvraag?
Woensdag toen ik terug op emergency kwam had ik na twee dagen door dat er ’s morgens ook een briefing is bij de patiënten in de observatie ruimte en de patiënten die wachten op een plaats in een afdeling. Toen de briefing gedaan was begonnen de patiënten ruzie te maken en te roepen naar de verpleegkundigen. Blijkbaar waren alle diensten overbevolkt en waren al de patiënten die op de houten banken zaten aan het wachten op een bed op een afdeling. Sommige hadden al een infuus dus was hun behandeling al gestart. Ze zaten natuurlijk niet echt comfortabel, maar daar kon nu niemand iets aan veranderen… Ik ben bij een verpleegster in de triage kamer gaan zitten. Dit is de plaats waar ze de patiënten opnemen. We begonnen rond 8 uur met de eerste patiënt. Na een tien patiënten dacht ik echt, amai en dit is emergency? Ik heb enkel patiënten gezien met gezwollen klieren, een wondje op de voet, rugpijn, … Ik heb vandaag 55 patiënten zien passeren, en geen 1 waarvan ik nog maar dacht dat die in België op spoed geholpen werd. Als deze patiënten in België op spoed aankomen, ik denk dat ze er gewoon mee lachen. Ze vroegen er ook steeds of je aan chronische ziektes leed, en bijna elke patiënt had of wel hoge bloeddruk of wel diabetisch (of soms zelfs allebei). Ik vraag mezelf af of hier ooit mensen naar een gewone huisarts gaan? Er kwam ook een oude man, zijn blaaskatheter moest vervangen worden. Ze kwamen hiermee naar spoed omdat hij de vorige afspraak vergeten was. Het was twee maanden geleden dat de katheter vervangen was!! Rond 12 uur kwam er een meisje van 16 jaar die er de dag ervoor ook al geweest was met buikpijn. Maar de dag ervoor had ze niet alles verteld. Bleek dat ze zwanger was. We hebben alles van de sociaal werkster moeten horen want zelf durfde ze niet veel zeggen. Haar moeder was al enkele maanden in het buitenlang, waarom dat wist ze niet. Haar vader was steeds aan het werk en was een chauffeur, dus was steeds op de baan. Ze woonde bij haar vader en haar twee zussen en één broer. Ze was moeten stoppen met school omdat ze thuis moest boodschappen doen, koken, de was doen, … De man van wie ze zwanger was, was 20 jaar. Dus dit was eigenlijk een zaak voor de politie zeiden ze. En ‘last but not least’: haar broer sloeg haar. Vandaar de buikpijn, de broer had in haar buik geschopt. Voor ze ook maar één onderzoek mochten doen, moesten ze de toestemming hebben van één van de ouders. Dus moesten ze de vader bellen. Het meisje ging met de sociaal werkster mee, en ik heb ze die dag niet meer gezien. Donderdag heb ik me terug verstopt in de triageroom voor de patiënten op te nemen. Het was een lange dag.
Later op de week zijn we ook terug naar het schooltje geweest dat we vorige keer waren begonnen schilderen. We hebben onze schilderwerken afgemaakt, en ze waren zeer dankbaar! Later op de avond zijn we iets gaan drinken naar ‘OMG’. Het was echt geen leuke week… Het was heel chaotisch, ook hadden we de laatste dagen geen internet meer, dus moeten we steeds opzoek naar Wifi ergens om voor school te kunnen werken. Dan ook nog eens werken aan die Bachelorproef! Ik hoop dat volgende week wat leuker wordt. Volgende week start ik terug op Nursery bij de te vroeg geboren baby’tjes. Daar heb ik de derde week ook al gestaan en ik vond het daar echt super leuk. Ik ben wel ergens opgelucht dat ik kan beginnen aftellen, de stage heeft lang genoeg geduurd ik heb nood aan vakantie. En ik mis het thuisfront zo hard!

Sorry voor de vertraging, we hebben even zonder internet gezeten ;)
Lovies Eline x