Nursery

Het is nu vrijdag, en de derde week zit erop. Ik heb een heel leerrijke en plezierige week achter de rug. Dinsdag kwam ik op de dienst en ging ik meteen kijken naar het kindje van 800 gram, maar het bedje was leeg… Hij had de strijd opgegeven. Dit was even confronterend.
Elke dag komen de dokters om elke baby te bespreken. De dokters zijn super vriendelijk en geven ook aan de verpleegkundige heel veel uitleg. Toen ik dinsdag samen met een verpleegkundige medicatie aan het klaarmaken was en ik zag dat ze steeds overal de spuit aanraakte, vertelde ik haar dat wij dit in school bepaalde delen van de spuit niet mogen aanraken vanwege steriliteit. Ze vond het heel logisch en ging dit nooit meer vergeten! Er was ook nog een baby’tje van 1 kg, echt een schatje! Jammer genoeg accepteert de mama de baby niet. Ze moet elke dag langs komen van de dokter, maar ze gaat er dan 3 meter vanaf zitten, en kijkt er niet heen. Ze moet het kindje vasthouden van de dokter maar dit wil ze niet, ze zegt dat ze niet denkt dat de baby nog leeft… Het is teleurstellend omdat een baby die dan wel blijft vechten, geen liefde krijgt…
Na stage op dinsdag was het ‘sports day’ met projects abroad. 12 verschillende oefeningen tegen de Jamaicanen. Geloof me, daar valt niet van te winnen. Vrijdag (vandaag) was de laatste dag. ’s Morgens kwamen ze een baby’tje halen voor over te brengen naar Kingston, daar zijn veel hartspecialisten. Aangezien het kindje steeds een hartritme had van rond de 215 slagen/minuut. De dag ervoor hadden we een EKG genomen bij de baby, dit was niet simpel. De baby hing vol met kabeltjes, maar mocht niet wenen, MOEILIJK. Toen waren ze nog met 4! Aangezien het heel rustig was vrijdag op dienst, heb ik bijles ‘patois’ gekregen. Dit is de plaatselijke taal dat ze daar spreken.
Één ding waar ik nooit aan gewend ga geraken is dat ik zelf altijd 5 minuten voor 7uur aankom op dienst, en de volgende volgt om 5 minuten voor 8…